بی­ کفش دویدیم

علی ز.

ما کارگران خسته ز بیداد مدیدیم
از خان و شه و شیخ، به جز هیچ، ندیدیم

از باغ بهشت و ز سر تاج خدیوان
جز میوه­ ی رنج و گل بیداد نچیدیم

از این همه گنجی که در این خاک نهان بود
از مار سر گنج، فقط وعده شنیدیم

طی کرده ره سخت رهایی ز اسارت
از تاج گذشتیم و به تاراج رسیدیم

هم تجربه کردیم قلم­ های شکسته
هم دوخته­ لب اهل قلم را بگزیدیم

گرگان به تن­ پوش سگ گله مجهز
پیرند، ولی ما بشر عصر جدیدیم

هم بر شب یلدای ستم، شعله کشیدیم
هم صورتک گرگ دغل­ کار دریدیم

هر قطره­ ی ما نطفه سیل است که در راه
جوشیده و پیوسته به این رود رسیدیم

با سرو قدانی که اوین محبس ­شان است
خواندیم و ز طوفان حوادث، نخمیدیم

آن جنگل سرویم که خستیم تبر را
وان رود خروشنده که از بند رهیدیم

از حجره­ ی بازار که تزویر فروشند
خشم است اگر چیزی از آن سوق خریدیم

کهریزک و دانشکده و کوی و خیابان
اشک­ آور و از آن بترش نیز چشیدیم

آن حیله­ ی تمثال که سیما علمش کرد
ناکام از آن شد که از آن پله پریدیم

یک مرحله با دست تهی پیش فتادیم
دشتی پر از تیغ، که بی­ کفش دویدیم