روزشمار اعتصاب کارگران پتروشیمی ماهشهر

کارگران مجتمع پتروشیمی بندر امام ماهشهر، در پایان مهلت توافق شده برای حذف شرکت های پیمانکاری در این مجتمع و خلف وعده کارفرما در این مورد، از یکشنبه سوم مهر ماه 1390 دست به اعتصاب گسترده ای زدند و در مقابل دفتر مرکزی این پتروشیمی، تجمع کردند.

گزارشی از بازداشت و دادگاه فعالان کارگری و دانشجویی تبریز

نابرابری میان زنان و مردان؛ افسانه یا واقعیت؟

گزارشی از زنان شاغل در یک کارخانه تولیدی مواد غذایی
در مورد نابرابری میان زن و مرد و ضایع شدن حق زنان در جامعه زیاد شنیده بودم و در خانواده‌ی خودم نیز، آثاری هرچند محدود از آن را دیده بودم، ولی آن را به عنوان یک استثنا در خانواده‌ی خود می‌دیدم و به علت نداشتن تجربه‌ای عینی از نابرابری بین زنان و مردان در جامعه، هیچ وقت تضییع حقوق زنان را امری سیستماتیک در جامعه نمی‌دانستم و هیچ گاه به صورت جدی، به اعتراضات زنان به این مسایل نگاه نمی‌کردم.

گزارشی کوتاه از خشونت علیه زنان در کارگاه‌های پوشاک

راهروهای باریک، محیط پر از تکه پارچه‌ها و توپ‌های نخ، پنجره های پوشیده از کاغذ و دستگاه‌های چرخ خیاطی و برش، اتوی بخار و بسته‌های بزرگ پوشاک، به زور جایی را برای رفت و آمد گذاشته‌اند. ساعت هفت و نیم تا هشت صبح که می‌آیی، حجم سنگین کار را می‌بینی که گویی هر لحظه بیشتر و بیشتر می‌شود. می‌بینی که چگونه دست‌های یخ بسته، پر از تاول و بریده بریده برای بقا، چون بخشی از یک ماشین در کار فرو می‌روند. می‌بینی چشم‌های خسته و در هم رفته را، که زور از هم باز شدن ندارند، اما تنها برای زنده ماندن باز می‌مانند و می‌بینی پاهایی را که دیگر طاقت ایستادن ندارند.

گزارش تصویری از اشغال وال استریت

زاغه‌‌نشینی در مصر دست‌‌آورد سال‌‌ها اجرای سیاست‌‌های نئولیبرالیسم (1)

”عبد‌‌سلام“ در محله حلبی آباد ناصر، در یک اتاق کوچک به همراه شش فرزندش زندگی می‌‌كند. این محله در كنار ”صخره ماسه سنگی“ در حومه قاهره قرار دارد.

محل سكونت این خانواده آنقدر كوچك است كه مادر 42 ساله -برای این كه فرزندانش بتوانند بخوابند- بیرون از زاغه، شب را با همسایگان سپری می‌‌كند و صبح هنگام، قبل از رفتن سركار، وقتی یكی از فرزندانش بیدار می‌‌شود، یكی دو ساعتی در تخت او می‌‌خوابد.

جدول افزایش قیمت ها در فروردین اعلام شده توسط مركز آمار و بانك مركزی

چند سوال:
علت این مغایرت ها چیست؟
و چرا آمارهای اعلام شده، با واقعیت همخوانی ندارد و بسیار كمتر از آن چیزی است كه مردم، آن را روزانه لمس می‌كنند؟

در كوچه خيابان هاي شهر

گزارشي ارسالي براي جهان نوين

اسمش آلاله است. 16 سال دارد.بسيار جوان است وهنوز بوي نيمكت مدرسه را مي‌دهد. تا اول دبيرستان درس خوانده. بعدش ديگر مدرسه برايش جذاب نبود؟! درس را ول كرد. تنها فرزند پدر ومادرش است. پدري بازنشسته و مادري خانه‌دار. توي يك فروشگاه لباس حوالي خيابان جمهوري كار مي‌كند و خانه‌شان هم همان محدوده است. در قسمتي از فروشگاه لباس‌هاي مردانه مي‌فروشند و در قسمت ديگر لباس‌هاي زنانه. قسمت فروش لباس‌هاي زنانه بسيار تنگ و كوچك است. يك ميز كوچك و يك چارپايه ي بلند براي فروشنده در نظر گرفته اند. او از صبح ساعت ده تا شب ساعت 9 پشت همين ميز مي‌ايستد تا خريداري پيدا شود و از جايش حركت كند.

تحصیلات رایگان همین حالا

FREE EDUCATION NOW

موج اعتراضات و تظاهرات دانشجویی در شهرهای مختلف اروپا، علیه خصوصی سازی و افزایش بی رویه شهریه دانشگاه ها، که از چند ماه پیش شروع شده بود، هم چنان ادامه دارد.

این اعتراضات، هفته های اخیر در ایرلند، انگلستان، اسکاتلند، ایتالیا، شیلی و یونان گسترده بود.

سرنوشت کارخانه ریسندگی کاشان

کارخانه ریسندگی کاشان هم اکنون فقط 40 هزار متر پارچه در روز تولید می کند. کارخانه ای که در آن 7 هزار کارگر کار می کردند، اکنون تنها کمی بیش از هزار کارگر کار می‌کنند. فاجعه در این کارخانه از سال 81 و با واگذاری آن به بخش خصوصی آغاز شد و از همین سال، بازخرید و بازنشسته کردن کارگران آغاز شد که تا کنون حدود 6 هزار کارگر مشمول آن شده‌اند.

مصوبه جدید مجلس: دانشگاه های دولتی ایران، دانشجوی پولی می گیرند

یازده آبان 1389- با تصویب مجلس شورای اسلامی، دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی و تحقیقاتی در سراسر ایران مجاز شده اند که با گرفتن پول، دانشجو بپذیرند.

در ماده ۲۴ لایحه برنامه پنجم توسعه، که مجلس مشغول بررسی کردن آن است، آمده:
”دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی و تحقیقاتی مجازند از ظرفیت مازاد بر سهمیه آموزش رایگان خود و یا ظرفیت های جدیدی که ایجاد می کنند، بر اساس قیمت تمام شده و یا توافقی با بخش غیر دولتی، دانشجو بپذیرند.“

آموزش و تحصیل، فروشی نیست!

Education is NOT for $A£€ !

طی ماه های اخیر، موج اعتراضات و تظاهرات دانشجویی، شهرهای اروپا را در بر گرفت.

دانشجویان در اتریش، انگلستان، یونان و ایرلند، به خصوصی سازی آموزش عمومی و خدمات اجتماعی، اعتراض کردند. این اعتراضات و تظاهرات، در ماه جاری در آلمان و انگلستان و ... ادامه خواهد داشت.

رویدادهای کارگری خرداد 1358

یکی از ویژگی‌های دوران پس از انقلاب ایران، تشکیل سازمان‌های کارگری است. کارگران که در جریان اعتصابات سال 57 توانسته بودند با حرکت متشکل خود، گام اصلی را در سرنگونی رژیم پهلوی بر داشته باشند، به سرعت تشکل‌های مستقل خود را تشکیل می‌دادند. با گذری کوتاه در روزنامه‌های آن روزها می توانیم تولد بسیاری از این سندیکاها، اتحادیه‌ها و شوراها را شاهد باشیم. اعتصابات سال 56 قبل از سرنگونی شاه، از خواسته‌های صنفی و اقتصادی آغاز و به تدریج خواسته‌های سیاسی، از جمله آزادی زندانیان سیاسی و نابودی رژیم دیکتاتوری نیز به آن اضافه شده بود. با رسیدن به این خواسته‌های سیاسی و سرنگونی شاه، پس از بهمن 57، بار دیگر خواسته‌های صنفی، اقتصادی و رفاهی در صدر خواسته‌های این کارگران قرار گرفته بود.

با این همه، تشکیل سندیکاها و تشکل های کارگری، خالی از دردسر نبود و از همان ابتدا با مقاومت و مقابله خشونت بار دولت و کمیته ها ی انقلاب، که جایگزین پلیس قبلی شده بود، روبرو می‌شد. آنها کارگران را ضد انقلابی و کمونیست می‌خواندند. حتا در بعضی از این اعتراضات، افرادی نیز کشته شدند از جمله در اصفهان و....

زنان کارگر، قربانيان خاموش حوادث شغلی

در سال ۱۳۸۲، ۱۶ هزار و ۲۸۳ نفر و در سال ۱۳۸۳، ۱۸ هزار نفر در حين کار دچار حادثه شده‌اند و ۸۳ نفر جان باخته‌اند. در سال ۱۳۸۴ بيش از ۲۰ هزار کارگر آسيب ديده‌اند. در سال ۱۳۸۵، بيش از ۲۱ هزار و در سال ۱۳۸۶ با رشد معادل ۹ درصد تعداد حوادث کار ۲۳ هزار مورد شده است. در سال ۱۳۸۷ جمعا، ۲۲ هزار ۱۳۴ حادثه کار، ثبت شده است که سهم زنان فقط ۳۱۵ نفر گزارش شده است. در سال ۱۳۸۸ آمار حوادث شغلی را فقط ۹ هزار و ۸۵۹ نفر اعلام شده است. در گزارش خبرگزاری کار ايران مي‌خوانيم اين آمار مربوط به بيمه شدگان است و در سال گذشته فقط ۱۵۹ زن کارگر آسيب ديده‌اند. اما در آمارهای غیر رسمی:

گزارش مراسم روز جهانی کارگر 1 می 1389

در تهران، اطراف میدان انقلاب از صبح در محاصره ی نیروهای امنیتی اعم از یگان ویژه، پلیس و لباس شخصی ها ی اطلاعاتی درآمده بود . همچنین صدها تن از نیروهای امنیتی در ورودی وزارت کار، تا خیابان بهبودی، به سمت شمال، خیابان جیحون تا آذربایجان و آذربایجان تا رودکی، تمامی خیابان های اعلام شده توسط شورای برگزاری برای مراسم را به محاصره در آوردند. در بخش شمالی محوطه ی وزارت کار نیز چندین ماشین سرکوب و صدها نیروی امنیتی آماده به حمله حضور داشتند. همچنین در محوطه ی پلیس راهنمایی رانندگی نبش تقاطع انقلاب-رودکی در حدود بیست ماشین یگان ویژه ی سرکوب آماده به حمله بودند و نیروهای آنان نیز در حالت آماده باش به سرمی بردند. در یک مرحله موتور سواران سراپاپوشیده، به صورت چراغ روشن به قصد ارعاب مردم و ضرب و شتم حاضرین در پیاده روهای خیابان های مسیر برنامه به حرکت درآمدند. در ساعت شش و نیم عصر هنگامی که تعدادی از حاضرین شعارهای اعتراضی سر دادند، مورد حمله ی نیروهای سرکوبگر قرار گرفتند. برخی شعار های آنان بدین قرار بود: ”مرگ بر دیکتاتور“،“کارگر زنده باد ”..هم چنین در ابتدای خیابان جیحون شعارهای ” آزادی و عدالت این است شعار ملت ” سر داده شد که جمعیت مورد تهاجم نیروهای سرکوبگر سرمایه داری اسلامی قرار گرفت. نیروهای سرکوب حتا به ضرب و کتک کاری تعدادی از زنان مسن پرداختند. هم چنین در محل مراسم و در مقابل وزارت کار در حدود 15 نفر که اکثرا جوان بودند توسط نیروهای امنیتی دستگیر شدند و توسط ماشین مخصوص که نوعی زندان متحرک است از مسیر منتهی به میدان انقلاب به مکان نامعلومی منتقل شدند.

مبارزات کارگران بیکار در سال 1358

یکی از بزرگترین مشکلات بعد از بهمن 57 موج بیکاری بود که به دلیل تعطیلی کارگاه ها و کارخانه ها، فرار کارفرماها و صاحبان صنایع مختلف و... بوجود آمده بود. طبق آمارهایی که در روزنامه ها به نقل از رییس کل بانک مرکزی منتشر شد حدود سه و نیم میلیون بیکار در جست وجوی کار بودند که 9درصد جمعیت کشور را شامل می شدند. در خبری در 21 اسفند ماه آمده که در کمتر از 15 روز تنها 150هزار بیکار به استانداری آذربایجان شرقی مراجعه کردند. بسیاری از این کارگران اخراج شده بودند چرا که در اعتصابات قبل از بهمن 57 شرکت داشته و در محل کار خود حاضر نشده بودند. در پی شکایات زیاد کارگران مبنی بر نپرداختن دستمزدها وکمی آن، در 28 اسفند ماه آقای خمینی به وزیر کار دستور داد تا حقوق عقب افتاده کارگران سراسر کشور پرداخت شود.

برگی از تاریخ جنبش کارگری ایران

اول ماه مه 1358

یکی از پرشکوه ترین و بهترین دوران فعالیت های کارگران در ایران ساله ای 57 تا 60 می باشد. کارگران در این چند سال گام های بلندی در مسیر آزادی و حق خواهی برداشتند. اما به دلیل سرکوب شدید و نابودی و قتل عام تمام بیشتر فعالین آن روزها، و همچنین نابودی تمام نشریات و اسناد سازمان ها در آن سالها، کمتر اطلاعی از آنروزها در دست است. انچه می خوانید بخشی از بزرگترین جشن اول ماه در اردیبهشت سال 58 در تهران و سایر شهرستان ها برگزار شد. از روزها قبل همه ی کارگران ، سازمان های سیاسی و کارگری و تشکل های کارگری در تدارک این روز بودند. مراسم این روز در چندین نقطه از تهران و به دعوت گروه های مختلف برگزار شد.

نمایندگان کارگران بیکار و اخراجی و بیکار بیش از 20شهر کارگری پس از سه روز بحث وبررسی پیرامون رویارویی با مشکل بیکاری در پنجم اردیبهشت در اجتماع بیش از یک هزار تن کارگر بیکار و اخراجی قطعنامه ای صادر کردند. در این قطعنامه در مورد مراسم اول ماه مه چنین آمده است:

گفت و گو های خودمانی

مصاحبه های خودمانی درباره ی هدفمند کردن یارانه ها

رفت و آمد با مترو را علی رغم شلوغ بودن و توام بودن با اعمال شاقه اش خیلی دوست دارم. نه فقط به خاطر اینکه امن ترین، راحت ترین، منظم ترین و ارزان ترین وسیله ی حمل و نقل عمومی است ( هر چند به خاطر باندبازی ها و جناح بندی های سیاسی و کمبود بودجه و سوء مدیریت علامت سوال جدی در تمام موارد فوق دیده می شود) بلکه بیشتر برای اینکه از ترافیک نفرت انگیز و اعصاب خرد کن تهران هم خبری نیست ومردم در صورت مشاهده فضای مناسب خیلی راحت و سراست حرف دلشان را بر زبان می آورند. گویا هیچ نهاد و دوربین و ماموری وجود ندارد.علی رغم حرکت مترو در زیرزمین در بعضی خطوط، مردم زمینی ترین خواست ها و نظرات خود را در گفت و گوها مطرح می کنند.

خواسته های کارگران در گذر تاریخ

قطعنامه های اول ماه مه (1388-1307)

جشن اول ماه مه سال 1307

به نقل از مجله ستاره سرخ، ارگان تئوریک حزب کمونیست ایران این جشن ماهیتی سیاسی داشت و از طرف آن حزب برگزار شده بود. در اعلامیه ای که برای دعوت پخش شده بود، رضا خان آلت دست و عامل امپریالیسم انگلستان معرفی شده بود. و کارگران دعوت شده بودند تا مبارزه ی خود را علیه سلسله پهلوی تشدید کنند. در این روز بر اثریورش پلیس صدها کارگر مبارز دستگیر شدند، در این روز کارگران خواست های زیر را مطرح کردند:

کانون مستقل بیکاران اندیمشک

اسفند 1358

در شهرستان ها نیز کارگران، دیپلمه ها و فارغ التحصیلان بیکار تجمعاتی را برای رسیدن به خواست هایشان انجام می دادند. تا اواسط خرداد ماه کارگران بیکار تبریز، مهاباد، ساری، آمل، شیراز، اصفهان، ایلام، گنبد کاووس، رشت، آبادان، اصفهان و شهرهای دیگر نیز تحصن و تجمعات و تظاهرات بسیاری برپا کردند. بارها این تظاهرات ها به درگیری کشیده شد. به طوری که در تظاهرات کارگران بیکار اصفهان یک تن کشته و 4 تن مجروح شدند. در پی آن گروهی از کارفرمایان کارگاه ها آمادگی خود را برای بکار گرفتن تعدادی از کارگران بیکار اعلام کردند. همچنین شهرداری نیز تعدادی از کارگران بیکار را برای پاک سازی شهر بکار گرفت و اقداماتی برای ایجاد کار برای بقیه کارگران انجام شده است. کارگری که جان خود را از دست داد ناصر توفیقیان نام داشت.