مادر زنده یاد سهراب اعرابی گفته است:“به شرط آنکه تمام زندانیان سیاسی فورا و بی هیچ بهانه ای آزاد شوند، من هم از خون پسرم گذشت می کنم.“ این خواسته، منتهای بزرگواری وانسانیت این مادر داغدیده را نشان می دهد. سهراب اعرابی جوان 19 ساله ای بود که در 25 خرداد 88 کشته شد و جسدش در 29 خرداد، آن هم در وضعیتی اسفناک به پزشک قانونی تحویل گردید. بعد از یک ماه، که خانواده اش فکر می کردند سهراب در زندان است، خبر مرگ وی را شنیده اند. تا امروز هم هیچ پاسخ روشنی درباره علت و چگونگی قتل و هویت قاتلان وی داده نشده است. درست مانند سایر جان باختگان.
البته گویا آخرین جلسه دادگاه متهمان بازداشتگاه کهریزک، در دوشنبه 17 خرداد برگزار شد و چند افسر عالی رتبه و تعدادی از ماموران دون پایه هم محاکمه شده اند. امیدواریم مثل قضیه تنها محکوم دادگاه وقایع 18 تیر 78، آن گروهبان معروف، که به اتهام دزدیدن یک ماشین ریش تراش دانشجویان محکوم شد، نباشد.
اما بالاخره باید بدانیم اگر در آفریقای جنوبی، برای حفظ نظام سرمایه داری و سلطه کمپانی های مختلف اروپایی و امریکایی و همچنین زد و بندهای پشت پرده و بعضی مصالح سیاسی، قرار شد که ”فراموش نکنند اما ببخشند“، در ایران یک فرمول ساده و منطقی، که نفع همگان را شامل شود این می تواند باشد:
نه بخشش، نه فراموشی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر