شاعر اینک
بر مرکب غرور
بر پشت اسب سفید بالدار
خوشبختی‌اش در اوج
بر مرکب غرور
بر پشت اسب سفید بالدار
خوشبختی‌اش در اوج
می‌خواهد افتخار خویش را
با خوانندگان شعرش در شهر تقسیم کند
می‌خواهد با دستان خویش
بنیاد شعر امروز را کلنگ زند
شاعر ِخوشبختی
شاعر ِعشق و شکوه و شکوفه
شاعر ِبهار و ستاره!
بر زمین سخت کلنگ باید زد
تا بنیاد شعر امروز پای گیرد
از اسب سفید بالدار پیاده باید شد
بر زمین سخت پای باید بنهاد
- آقا تو رو خدا دو تا آدامس بخر
- تو کیستی کودک؟ اهل کجایی؟
- اهل پایینم من
پدرم بیکار است
- مادرت کودک جان، مادرت؟
- مادرم تاب نیاورد مرا
آمدم من، او رفت
- خانه ات را ، نگفتی که کجاست؟
اهل این شهر یقینا که نئی؟
- خانه ام آن پایین
زیر آن ابر سیاه، پیش آن کوره ی آجر
لای چندین حلبی
پیش صد خانه که هر شب غم فردا دارد
در مسیری که قطار
می گریزد از شهر
شاعر، آن ساخته بر اوج، بهشت ابدی
ناگهان خورد زمین
- کودک راست بگو
توی این شهر به جز عشق
به جز مهر که دید؟
نغمه‌ی غم که شنید؟
راست گو! از کجا آمده ای؟
راست گو، ورنه مرا
به در خانه ببر
رفت بر خانه‌ی کودک با او
و پس از آن دیدار
شاعر بیچاره
هر چه پیش از اینها
رشته بُد، شد پنبه
لیک بنیاد نهادش شعری
که در آن
سفتِ سفت است زمین، شخم باید بزند شاعر ما
بذر خوشبختی اگر خواست بپاشد به یقین
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر